لیسانس 4 ساله

سلام قطعه ی Marooned یکی از اولین آهنگ های Pink Floyd که شنیدم این قطعه بی کلام هست و عملا یک سولو از نواختن گیتار الکتریک توسط David Gilmour هست. مثل بعضی آهنگ های دیگه ی Pink Floyd مثل Echoes  روایت گر یک داستان است ویدئویی که در یوتیوب به آن لینک کرده ام، ویدئو جالبی است که بخش هایی از چرنوبیل و فکر میکنم فضاپیمای سایوز را نشان میدهد. معنای نام این قطعه رها شدن و تنها ماندن در یک جای دور افتاده است. مجموعه ی این ویدئو و نام آهنگ برای من یاد آور تاریخ است، دورافتادگی تمدن بشری در گذر زمان برای من یاد آور این است که زندگی هر چه که هست، کمی جلو تر در تاریخ محو خواهد شد و حتی بزرگترین دستاورد های انسان مثل دسترسی به انرژی نزدیک به بینهایت و سفر در فضا همانقدر که هیجان انگیز هستند، همانقدر هم آسان در عمق تاریخ محو میشوند. این آهنگ برای من مثل فهم اندازه ی کوچک انسان در شبی است که به آسمان نگاه میکنم و ستاره های بیشمار را میبینم گویی که ذره ای غبار در طول ابدیت هستم همزمان برای من یاد آور این است که زمانی که داریم، هرچقدر که هست، کم و بیش، میتواند به زیبایی گیتار سولو ی این آهنگ سپری شود لیسانس 4 ساله...

سلام در انتهای سال خورشیدی، 27 اسفند، به این فکر میکردم که کمی از تغییرات زندگی بنویسم. این که دیگر تولد وبلاگم به آن صورتی که قبلا برایم مهم بود برایم مهم نیست.  امسال مثل سال های قبل کمی با تاخیر خواستم تولدش را تبریک بگویم ولی نوشتنم نیامد. روزهای اخیرم، در آستانه ی بزرگسالی را مینگرم و محو شدن روزگار پر از عشق نوجوانی را میبینم که کم کم به بازی زندگی واقعی تبدیل میشود بازی ای که شرط ورود در آن تحمل راحت نبودن است. ما را برای راحتی نساختند، راحتی فقط زمانی مزه دارد که که از ناراحتی گذر کرده باشد. زندگی به دریای مواج تبدیل شده است که با خود پیامی به همراه دارد که  هیچ چیز، هیچ گاه قرار نیست کامل باشد و تنها چیزی که قطعی است، گذر زمان است. و واقعی ترین چیزی که زمان با خود به همراه خواهد داشت احساس هر لحظه ی ما از خودمان است ابزار تنبیه پروردگار برای این که درست رفتار کنیم. آنقدر نسبت به خودمان ناراحتمان میکند که نه راه پیش و نه راه پس داشته باشیم تنها راه، شکستن خودمان باشد و چقدر لطیف است شکستن خرد شدن چیزی برای از دست دادن نداشتن از کسی ناراحت نشدن و انتظار نداشتن گویی که زندگی از آنجایی شروع میشود که هر چه میپنداشتم را به خود به قعر دریا میبرد و مرا در تاریکی میکشاند تا به من آغوش خودش را نشان دهد آغوشی که مانند آغوش مادر است منتها همانقدر تحملش سخت است که تولد سخت بود میخواهد به ما درس بیاموزد درس های زندگی و درس های زندگی، بهانه ای برای بودن است نه مقدمه ای بر بودن در تنش و درگیری با زندگی بودن نیمه ی گمشده ی ما را کامل میکند نیمه ای که یقین دارم، در انتهای زندگی، تشنه ی بوسیدن لب هایش خواهم بود زندگی مقدمه ای بر بودن نیست زندگی مقدمه ای بر آغاز نبودن و لیسانس 4 ساله...

سلام در محل کارم یک همکار جدید داریم که بنظر متولد ایران است. از اسم اش حدس میزنم.برای خودم سوال بود که آیا هم زبان بودن، یا متولد یک جا بودن باید باعث نزدیکی شود یا این که باید زمان به شرکت داد تا شراکت ما را شکل دهد؟ روابط انسانی در محیط کار کمی متفاوت است. در زمان کار تعهد داده شده است که در جهت رسیدن به هدفی که تعیین شده است حرکت شود. این به معنای این است که روابط باید در جهت رسیدن به هدف شرکت شکل بگیرد و رنگ پوست و نژاد و اصالت و جنسیت و گرایش جنسی و ... که هیچ ارتباطی به کار ندارد نباید بر اصل کار پیشی بگیرد.  چرا که نمیخواهم خود را برای صفاتی که انسان ها برای انتخابش نقشی نداشتند مورد قربانی شدن قرار دهم.  دوست دارم کار را تمیز انجام دهم. --- در جهت مقابله با خودخوری در واکنش به ریختن موهای سرم، بار دیگر خود را کچل کردم ولی این بار میخواهم لااقل برای مدتی قابل توجه، به آن رسیدگی کنم و شکلش را همان گونه که هست نگه دارم. عینک با فریم ضخیم روی کله ی بدون مو جالب بنظر می آید. برای پرسونا ی میان سالی ام آماده میشوم.  شاید وقتش است بجای مقصر دانستن باقی مسائل، هر چه میشود را حل کنم و با خودم کنار بیایم. دنیایی که درونش هستیم ساخته شده که پرفکت نباشد، پس آنچه غیر از کمال است را به آغوش میگیرم. ---- برداشتتان را از این تصویر دوست دارم بدانم. دوست داشتید در کامنت ها نظر دهید لیسانس 4 ساله...

سلام نقل قولی از مایکل جکسون هست که میگوید، “To live is to be musical, starting with the blood dancing in your veins. Everything living has a rhythm. Do you feel your music?” ― Michael Jackson زندگی کردن، موسیقایی بودن است، که از رقص خون در رگ ها شروع میشود. هر چیز زنده ریتمی دارد. موسیقی خودت را جس میکنی؟ چند شب پیش در سکوت اتاقم تنها صدایی که شنیده میشد، صدای عقربه ی ثانیه شمار ساعت بود.  هر تیک ثانیه شمار، برایم نمادی از از خلقت، صبر و نابودی و خلقت دوباره بود. با خود گفتم که دیدی که وقت هایی  میبینی که یک روز را سال ها زندگی میکنی؟ ثانیه ها چطور؟ ثانیه هایت چگونه میگذرند؟ هر ضربه ی ثانیه شمار سیلی به صورت روحم بود و  طعنه ای که گذر زمان را به من یاد می آورد با خود مطمئن نبودم که آیا ثانیه ها تکرار میشوند تا زمانی که آنها را درک کنم، یا این که گذر ثانیه ها بیشمار است و درک من از فهم آنها خارج است به ساعت گفتم، من که نمیدانم، تو چرا ادامه میدهی؟ پاسخ ساعت ضربه ی ثانیه ای دیگر بود ضربه ای که مرا کمی از خود به بیرون میکشید و از دست رفتنش به من فرصت بازگشت میداد میدانم که در قلمرو چشم آفریدگار، صدای ثانیه هاست که اثبات حضورند و هر گذر و دور شدنی، ناگزیر، مجبور به بازگشت به نقطه ی تعادل است نقطه ای که وجود آن، اثبات وجودش است اثبات نگاهش است که عادلانه ولی بدون قضاوت، هر چه که میگذرد را میبیند، و از شرم نگاهش،  پاسخی معادل با به صحنه میگذارد. لیسانس 4 ساله...

سلام

سال های سال پیش، به من وعده ی این روز را داده بودند

که روزی خواهد آمد که نتیجه ی سال های سال

درس خواندن و تلاش برای یادگیری

سخت ترین تست های کنکور برای من روشن خواهد شد

امروز روزی بود که سینوس و کسینوس 9 درجه را در زندگی واقعی لازم شد حساب کنم

لیسانس 4 ساله...

سلام در عقاید مختلفی انسان به همراه اولین گناه به دنیا آمده. مثلا سقوط آدم و حوا از بهشت گناه اولین انسان ها در آیین های ابراهیمی است. این که در مسیحیت مرگ مسیح را بهای این گناه میدانند و هر کسی که به آیین مسیحیت گرویده شود، گناه اولینش بخشیده میشود برایم جالب است. تابحال شده است که اتفاقاتی برایتان بیفتد که با خود بگویید این بهای چه گناهی بود که انجام دادم؟ نمیدانم که آیا این گناهِ اولین بوده که باعث اتفاق شده یا گناهان دیگر یا که آیا سرنوشت همراه با پیچ و خم های اجتناب ناپذیر نوشته شده که جای سوال برایم ایجاد میکند. ولی آن چیزی که میدانم این است که بهای گناهان و رسید اعمال در هر لحظه در حال نوشته شدن و حساب شدن است. هر لذتی، هر نگاهی، هر اتفاقی بهایی دارد که یا پرداخت شده یا که بعد پرداخت میشود. نگاهم از چند سال پیش که منتظر قیامت بعد از مرگ بودم تفاوت زیادی کرده. نه مرگ آنقدر از من دور است که به سالیان دراز فکر کنم نه قیامت جایی است که باید به آن برسم. هر شبی که میخوابم مرگم است و هر اتفاقی که در طول روز برایم می افتد قیامتم است آتش جهنم احساس گذر زمان است و هر چقدر به او نزدیک تر میشوم با مرگ بیشتر خو میگیرم به عذاب خود نزدیک تر میشوم و میبینم که آتش فقط برای خلوص وجودم است و غیر از این هیچ چیزی نیست تا جایی که برسد چیزی که باید را به بیرون بتوانم نشان دهم. همانند آینه ای که در خود نمیبیند که انعکاس بیرون باشد تا زمانی که صیقل بخورد و جلا یابد آنگاه دیگر آینه ای وجود ندارد. چیزی نیست که به بیرون نشان دهد. آنچه آینه نمایش میدهد آن چه بیرون میطلبد است. و عذاب آینه نشان دادن چیز هایی است که از وجودش دور میبیند. و آنگاه خط درست و غلط محو میشود. به آنچه در لحظه لیسانس 4 ساله...